Blog: Gelukkig, we zijn er … effe zitten!!!

Gelukkig, we zijn er … effe zitten!!!

Over een stoffig weggetje komt een Fiat aangehobbeld. Hij is volledig afgeladen, ligt laag op de weg en heeft duidelijk zijn beste dagen gehad. Achter hem volgt een grote stofwolk.

Hij stopt op het plekje naast ons. Er stapt eerst een vrouw uit en daarna een man. Vermoeid, bezweet, plakkerig en met houterige bewegingen. Stram bewegen ze zich over het stukje ‘grasland’. Dan schieten de achterdeuren open. De tegen de achterruit opklimmende berg spullen blijken ook nog een paar kinderen te herbergen. Vol enthousiasme stuiteren ze het veldje op. ‘Zijn we er nu??…. Is dit ons plekje?…. Cool!!’ Als een paar dolgedraaide honden rennen ze drie rondjes op het plekje. ‘Wij gaan bij het zwembad kijken!!’ en weg zijn ze. Korte tijd later horen we ergens in de verte iets over ‘een potje met vet’.  De man krijgt een gekwelde blik in de ogen. De vrouw loopt stram terug naar de auto en duikt op wat ooit de achterbank was. Ze komt weer tevoorschijn met twee blikje bier. Wat verdwaasd kijken beide om zich heen. Dan lopen ze naar een schaduwplekje en zakken allebei met een lichte zucht op een stukje ‘gras’. Je hoort ze bijna denken. ‘Gelukkig, we zijn er …. effe zitten!!!! Op dit moment kan geen auto stoel meer op tegen dit stukje ‘gras’.

Ik heb dit alles kunnen bekijken vanuit mijn campingstoel. Een metalen frame omwikkeld met een soort van dik plastic touw waar we indertijd vol voor in de remmen gingen op een Italiaanse landweg. Na 28 jaar heeft deze de perfecte graad van doorzakken bereikt en zit als gegoten. Het model heeft zich meer dan bewezen. Tegenwoordig zie je steeds meer design stoelen verschijnen geënt op hetzelfde systeem van een metalen frame met touwtjes of banden van één of ander materiaal. Een echte designklassieker dus, gekocht voordat het woord ‘designstoel’ bekend was en het product ook de intentie niet had om het te worden.

Indertijd vervingen deze stoelen de aloude en overbekende klapstoelen. Toen ik er op een gegeven moment zelf met de tent op uit trok werden deze voor mij, door mijn moeder, weer van de zolder af gehaald. Samen met een nieuw zittinkje. Want hoewel het frame onverwoestbaar is, was de zitting daarentegen een uitermate zwak punt. Een en ander resulteerde dan ook regelmatig in het plotseling wegzakken van de persoon tegenover je die dan kon worden terug gevonden, lichtelijk worstelend, met zijn neus tegen de knieën en de billen op de grond. De robuustheid van deze stoelen is legendarisch. Tegenwoordig maken ze nog steeds een herkenbaar beeld uit van ons dagelijks leven en worden voornamelijk terug gevonden in grote kale huiskamers samen met een campingtafel met aangekleefde thermoskan, vuile mokken, een aantal lege flesjes bier en een pot verf. Volgens mij heeft 60% van de bevolking dergelijke stoelen nog wel ergens op zolder staan. Zoals ik al eerder zei… onverwoestbaar die dingen.

Mijn buren hebben hun biertje op en komen met stramme knieën omhoog. Ze beginnen de auto leeg te halen. Een eenvoudige taak die eigenlijk bestaat uit het openen van de achterklep. Binnen no-time staan ze tot hun enkels in de spullen. Uit de berg komt een lange langwerpige koffer tevoorschijn. Deze wordt open gevouwen en weet zich te ontpoppen tot een picknicktafel met 4 zittinkjes. Ik heb het idee altijd uitermate ingenieus gevonden. Alleen de uitvoering vond ik wat aan de wiebelige kant. Maar dat is natuurlijk een persoonlijke zaak.

Uit de berg verschijnen verder een 2-tal campingstoelen variant plastic webbing zitting met verstelbare rugleuning. Iedereen heeft ze … en laten we eerlijk zijn ….. er mankeert altijd wel wat aan. De rugleuning schiet soms plotseling naar achter, de zitting zakt te veel door of snijdt in de knieholten of de armleuningen zijn van de variant super plastic waar je lekker aan blijft plakken. Ook komen er nog een 2-tal kleine vouw krukjes tevoorschijn. Veel gebruikt door vissers en bestaande uit alleen een metalen framepje met een stoffen zitting. Wij gebruiken ze altijd om op te zitten als we pannenkoeken bakken. Je kent dat wel. Blauw tankje met brander ergens op het ‘gras’, pan erop, stoeltje ervoor en wiebelen maar. Ook deze zijn niet altijd even stevig zoals ik vorig jaar tot de ontdekking kwam. Want ook metalen frames kunnen breken merkte ik toen ik plotseling nogal onzacht met de grond in aanraking kwam. De opmerking van mijn medekampeerder was… Geen zorgen …. We hebben er nog 2.

Concluderend kan ik opmerken dat wij tijdens onze zomer vakantie zitten op de meest onergonomische om niet te zeggen levensgevaarlijke stoelen. Toch hoor ik niemand klagen over een pijnlijke rug, stijve armen, stijve nek of weet ik niet wat. En waarom niet? We zitten tijdens onze vakantie dynamisch wat wil zeggen we wisselen van plek. We schuiven van de picknicktafel naar de klapstoel, van de klapstoel naar de zwembadrand, van de zwembadrand naar de strandstoel en weer terug naar de klapstoel en de picknicktafel. Het ‘waar’ we op zitten maakt dus kennelijk niet zoveel uit. Het ‘hoe’ we zitten is veel belangrijker.

Na een lange, zomerse wandeling zijn we al lang blij als we ergens kunnen zitten. Het uiterlijk of comfort van de zitplek is dan absoluut onder geschikt aan de mate van schaduw die deze met zich meebrengt. Stel je even voor. Na een wandeling van meerdere kilometer in de gloeiende zon bij een graadje of 32. (Alleen wij Nederlanders zijn zo gek om in deze temperaturen een dergelijke actie te ondernemen) kan je kiezen uit een met dons gevulde stoel in de felle zon of een betonnen blok onder een schaduwrijke boom. Persoonlijke ervaring zegt dat deze keuze snel is gemaakt.

Wat mij betreft kunnen we al die NEN-normering gewoon in de prullenbak stoppen. Niet alleen zijn die gemaakt voor de gemiddelde Europeaan, iets waar wij Nederlanders dus letterlijk met kop en schouder bovenuit steken, ze zeggen helemaal niets over het gebruik van de stoel.

Elke ergonoom zegt dat de mens niet is gemaakt om te zitten. Elke producent beaamt dit en zegt daarna wat ze hebben gedaan om een stoel te ontwikkelen die deze nadelen opheft. Ik zie de laatste tijd dan ook de meest flexibele om niet te zeggen wiebelende en scharnierende varianten voorbij komen. Eigenlijk is er dus niet zo heel veel verschil met de vakantiestoel. Misschien moet ik in mijn volgende project maar gewoon een paar van dergelijke vakantiestoelen neerzetten. Lang zullen mensen er niet op zitten. Want je krijgt er natuurlijk wel een houten kont van. Maar dat is ook de bedoeling. We moeten bewegen!!!

Het gezegde luidt ‘Verandering van Spijs doet Eten’. Ik wil liever zeggen ‘Verandering van Zitten houdt Mobiel’.

Dit alles bedenk ik mij op mijn vakantieadres als ik mijn medekampeerders observeer. Onderwijl blijf ik mij verbazen over de enorme variatie in het ‘camping zitten’. Mijn persoonlijke favoriet: de houten klap- strandstoel. Mensen die proberen een dergelijke stoel op te zetten geven een show weg die zelfs Charlie Chaplin nooit heeft kunnen overtreffen.  Is er eigenlijk wel iemand die weet hoe je een dergelijk ‘kreng’ in elkaar moet zetten???

TERUG