Blog: Ganzendons en gouden eieren

Ganzendons en gouden eieren

Een vrije vertaling naar het sprookje van de gebroeders Grimm.

Er was eens een directeur van een dekbedden fabriek. Hij maakte van ganzendons de beste dekbedden in de wijde omgeving. Het ging niet slecht met de fabriek maar er was crisis in het land en de directeur dacht dat het een goed idee was om te bezuinigen. Terwijl hij zo aan het dromen en piekeren was kwam zijn facilitair medewerker binnen. Hij had een map onder zijn arm met daarop een afbeelding van een dikke gans; het logo van het bedrijf. Ik heb geweldig nieuws, zei hij. We kunnen op facilitair gebied flink bezuinigen. Ons contract met het schoonmaakbedrijf loopt af. Voor het geestesoog van de directeur verschijnt een ‘gouden ei’ en hij wrijft zijn ogen uit. Natuurlijk!! Waarom heeft hij daar niet eerder aan gedacht.

Er wordt dus een aanbesteding uitgeschreven en na het vergelijken van de offertes wordt gekozen voor de offerte met de laagste prijs. De directeur is dik tevreden. Er is een flinke besparing gerealiseerd en de gesloten overeenkomst wijkt maar op een aantal punten af van de vorige. Er verandert dus bijna niets. Maar voor de directeur is dit niet genoeg. Hij wil meer ‘gouden eieren’ zien.

‘Het nieuwe werken’ is een volgende besparingsbron. Minder vierkante meters voor meer mensen. Een aantal tussenwanden worden verwijderd. Bureaus en kasten worden anders neergezet. Nieuwe vloerbedekking en een lik verf doen de rest. Van 700 bureaus is men terug gegaan naar 550. Hierdoor is de hele bovenverdieping leeg gekomen. Deze wordt binnen 2 maanden verhuurd aan een ICT bedrijf.

Tegelijkertijd wordt er ook iets gedaan met het aspect ‘duurzaamheid’ door de bestaande verlichting en armaturen te vervangen door LED-verlichting.

En zo groeit de berg met gouden eieren.

Omdat alles zo goed verloopt besluit de directeur ook iets te doen aan de buitenkant van het gebouw. Deze kan, nu de binnenkant is aangepakt, natuurlijk niet achter blijven. De medewerkers en de raad van bestuur klagen al jaren over de grauwe en doffe platen. De directeur heeft deze week een offerte van een bedrijf op zijn bureau gekregen dat aanbied om voor 6 euro per vierkante meter het gebouw schoon te maken. Na vertrek van de werklieden is iedereen zeer tevreden. De grauwsluier is verdwenen en het gebouw heeft weer zijn frisse en kleurrijke uiterlijk. Ook de directeur is meer dan tevreden als hij kijkt naar al die gouden eieren op zijn bureau.

En hoe gaat het nu verder met de dekbedden fabriek en de directeur.

Het nieuwe schoonmaakbedrijf gaat aan de slag. De afspraken met het vorige schoonmaakbedrijf lagen op een absoluut minimum. Met het nieuwe bedrijf is men onder dit minimum gegleden. En hoewel ‘kwaliteit’ iets was dat in eerste instantie bovenaan de eisenlijst stond, is dit in vergelijking met de te realiseren bezuinigingen snel van tafel verdwenen. De medewerkers merken dit snel genoeg als hier en daar toch wat onprettige luchtjes en vuile plekjes beginnen te ontstaan. Maar alle negatieve dingen hebben ook een positieve kant. Na 10 maanden is dit probleem opgelost. Er komt dan zo weinig licht door de, al in geen tijden schoon gemaakte, ramen dat deze plekjes niet meer te zien zijn. De nieuwe LED lampen pakken dat probleem nog eens extra efficiënt aan. Want na 2 jaar hebben de ‘made in Taiwan’ lampen dezelfde lichtintensiteit en uitstraling als die van een knijpkat in rusttoestand. Daarnaast is het licht van een dermate helderwitte kwaliteit dat iedereen het gevoel heeft in een vrieskist te werken. Maar dan wel één waar het lampje blijft branden. Ook als de deur dicht gaat. Tenminste een tijdje. Want dan gaat ook dat lampje uit.

Niet dat veel medewerkers er last van hebben. Velen van hen zijn naar andere bedrijven vertrokken en degenen die nog werkzaam zijn in de fabriek zoeken hun heil achter hun bureau thuis. ‘Het nieuwe werken’ als bezuinigingstool resulteerde namelijk in een inrichting die totaal niet aansluit bij de manier waarop de medewerkers van het bedrijf werken. Tijdens piekdrukte zijn er te weinig tafels. Er zijn onvoldoende overlegruimtes en de ruimtes die er zijn, zijn altijd bezet. De meeste vergaderingen worden dus maar buiten op de stoep en de parkeerplaats gehouden. Dit is de enige plek waar men min of meer ongestoord kan overleggen.

Het zou een idee kunnen zijn om een groot deel van de parkeerplaats om te bouwen tot mini-golfplek. Het ‘vergroenen’ van de parkeerplaats kan dan dienen als een extra eco-punt. Daarnaast wordt er toch altijd gezegd dat de beste deals op de golfplaats tot stand komen??? Dus… waarom niet… doe eens gek. De stralende buitenkant van het gebouw zal dit initiatief perfect ondersteunen. Tenminste de eerste 18 maanden. Niemand is namelijk de waarschuwing op de flessen opgevallen die vermeldt dat de schoonmaakvloeistof de beschermende coating van de platen weg vreet.

De directeur kijkt na 2 jaar verschrikt naar de ‘gouden eieren’ op zijn bureau en het bloedende mes in zijn handen. Er valt niets meer te bezuinigen. Door de ‘kwaliteit’ te offeren aan de goden van ‘prijs’ en ‘bezuiniging’ heeft hij het bedrijf geslacht.

Oh oh, kreunt de facilitair medewerker. Waarom zijn we ook zo hebberig geweest. Nu hebben we helemaal niets meer.

Sinds die dag droomde de failliete directeur nooit meer van bezuinigingen.

Hij had daarentegen nog wel last van nachtmerries over gouden eieren.

TERUG