Ontwerpstudenten weten het beter dan senioren.
“Mensen die net van school komen weten nog van niets.” hoor ik vaak om me heen zeggen. “Ze weten nog niet hoe het werkt.” wordt er dan aan toe gevoegd. Volgens mij weten mensen die net van school komen het veel beter, juist omdat ze nog niet weten hoe het werkt. Ze zijn in ieder geval nog niet doodgeknuppeld met hoe het hoort en wat wel en niet kan.
Studenten zijn een frisse wind op de beursvloer.
Als ik een beurs bezoek en er is een afdeling met jonge ontwerpers of met afstudeeropdrachten van een bepaalde school is dat voor mij een must om te zien. Daar zie je nog wat enthousiasme is, liefde voor het vak en de wens om je echt te verdiepen in iets, onbelemmerd door economische motieven of maatschappelijke wenselijkheid.
Studenten vragen niet of ergens een markt voor is. Ze gaan aan de slag met iets waar hun hart ligt, wat ze belangrijk vinden, wat ze willen ontdekken en waar ze mee willen spelen. Ze vragen niet of een bepaalde afmeting wel handig is en of het uit een bepaalde standaard maat materiaal past. Ze passen iets niet aan omdat de planken bij de leverancier niet langer zijn dan 3 meter of omdat het product als ze het iets kleiner maken uit 1 plaat van het materiaal past. Dat soort uitgangspunten interesseert hen niet. Wat mij betreft is de enige die met een dergelijk concept succesvol is geweest Beatrix Potter en Pieter Konijn.
Studenten maken iets uit nieuwsgierigheid of omdat ze ervan overtuigd zijn dat dit product de wereld een stukje beter maakt. Wat mij betreft een veel beter uitgangspunt dan… we willen een nieuwe bureaustoel op de markt brengen. Alsof er daar nog niet genoeg van zijn…”
Snoeien in een ontwerp.
Hetzelfde zie ik gebeuren bij opdrachten die uitgezet worden bij ontwerpers. “Maak voor ons een nieuw pand/een nieuwe inrichting/een nieuwe tuin” is de vraag van de opdrachtgever. “Dit is wat het mag kosten. “
De ontwerper gaat aan de slag en komt met een supergaaf plan. Mooie vormen. Slim uitgewerkt en uitgedacht concept. Het plaatje past. De opdrachtgever is tevreden. Tot het kostenplaatje ernaast komt te liggen. Dan blijkt dat als ze die andere zonwering nemen, die rare bocht uit het ontwerp halen of die bepaalde afwerking vervangen, ze een flinke berg geld besparen. Dus deze worden zonder problemen geschrapt. We blijven Hollanders nietwaar. De ontwerper blijft zitten met een flinke kater bovenop de ruïne van zijn geweldige plan waar nu, nu het verband eruit getrokken is en de details uit gehaald zijn, weinig meer van over is.
Besparingen maken van kastelen ruïnes.
Blijf ik zitten met de vraag: Als wij weloverwogen een ontwerper in de arm hebben genomen omdat we zijn/haar werk zo geweldig vinden en we er zelf weinig verstand van hebben; waarom vertrouwen we deze persoon dan niet en gaan we met de botte bijl door diens ontwerp.
Het blijft voor mij een raadsel. Zeker als de ontwerper binnen budget een fantastisch ontwerp heeft weten te creëren. Waarom kiezen we dan voor een slap aftreksel daarvan om een paar rottige centen te besparen die we er in eerste instantie wel voor hadden uitgetrokken.
Een andere bijwerking van deze manier van handelen is dat ons land vol komt te staan met die waardeloze ruïnes die ooit hun leven op de tekentafel begonnen als prachtig kasteel. Tot de grote boze tovenaar van de afdeling financiën zijn stem liet horen…..