Yes I Can … Echt waar … Ik kan het …
Door de jaren heen heb ik gemerkt dat mensen over het algemeen geen flauw benul hebben van wat ik doe. Ze denken dat ik gewoon ergens een paar tafels en stoelen naar binnen schuif en dat het dan klaar is. Eerlijk gezegd kan ik dat wel begrijpen. Waarom? Omdat dat precies is wat er over het algemeen gebeurt. Er worden wat tafels en stoelen naar binnen geschoven en daarna moet het allemaal beter zijn, hip, on trend en happening. Jammer genoeg “happens” er helemaal niets of in ieder geval niet veel goeds. Wat “happens”zijn een hoop klachten, gejammer en frustratie. Teveel herrie, geen plek, niet te werken in die tent. Etc. Etc. Etc. Daarom ben ik ook begonnen met mijn website. Niet alleen om een online plek te hebben voor mijn portfolio maar ook om iedereen te informeren over wat er allemaal komt kijken bij het inrichten van een kantoorpand en wat de effecten zijn als je het goed doet en wat als je het fout doet.
Ik doe dit nu al ruim 25 jaar. Maar ik denk dat ik nog wel even bezig ben met het informeren van de massa. Want tot mijn grote verbazing sprak ik laatst een headhunter die aangaf dat ik het “hybride werken” niet duidelijk in mijn CV en linkedin profiel naar voren bracht. Ik was met stomheid geslagen en realiseerde me dat ik op dat punt een absoluut blinde vlek had. Dat hybride werken… daar was ik al mee bezig toen het nog “open plan office” heette in de jaren 90. Het is voor mij letterlijk onvoorstelbaar om een werkplek in te richten zonder dat daarbij aandacht is voor de manier waarop de medewerker kan en/of wil werken. En of je dat nu “open plan office”, “flexwerken”, “tijd en plaats onafhankelijk werken” of “hybride werken” wil noemen het uitgangspunt blijft het zelfde. Iemand moet zijn werk kunnen doen op zijn werk en wel in de meest optimale omstandigheden. Dus als ik zeg dat ik een werkplek creëer die werkt, dan hoort dat er voor mij gewoon bij. Zo geef je als vakschilder ook niet aan dat je verstand hebt van verf. Maar kennelijk is een dergelijke gedachtegang in mijn werk nog niet zo vanzelfsprekend.
Wat mij ook is opgevallen is dat opdrachten tegenwoordig in zoveel kleine stukjes worden geknipt dat niemand meer weet wat voor schakeltje hij nu dient te maken of waar dat schakeltje uberhaupt in het geheel past. Lekker makkelijk natuurlijk. Want niemand is ooit verantwoordelijk voor wat dan ook. Nadeel is dat ook niemand weet waar hij of zij precies mee bezig is. Je krijgt een lijst met informatie en jij moet daar één of ander plan van maken. Waar die lijst vandaan komt, wat de motivatie achter die lijst of de mate van belangrijkheid in die lijst is, is totaal onduidelijk. En als je dat plan hebt gemaakt gaat weer een ander aan de slag om jouw plan uit te voeren. Die heeft weer geen idee van de achtergrond of de intentie van jouw plan dus gaat daar mee aan de slag met hoe hij of zij denkt dat het moet en streept net zo makkelijk door jouw plan heen om het binnen de opdracht eisen te krijgen. Dan komt de volgende enfin.. je snapt het wel. Ken je dat spelletje op school nog van het door fluisteren van een zinnetje. Dat is je resultaat. En nee … ik overdrijf niet. Doe maar eens een rondje op de werkvloer. Zelf in één vijfde van de gevallen op een net nieuw ingerichte werkvloer is het niets dan kommer en kwel.
Ook krijg ik de laatste tijd het angstige vermoeden dat mensen niet meer in staat zijn om een compleet project van begin tot eind op te zetten en te begeleiden. Ze kunnen maar 1 klein trucje en doen dat gewoon telkens en telkens weer. Hoe kom ik aan dat vermoeden? Gewoon. Ik zie telkens min of meer dezelfde opdracht voorbij komen met daar dan net weer een andere functie titel bij. Dat, en het feit dat ik laatst bijna ruzie had met een lid van een sollicitatie commissie die mij vroeg of ik liever het programma van eisen samen stelde, het plan maakte of de uitvoering deed. Ik keek hem dus heel suffig aan en zei… allemaal natuurlijk. Anders wordt het toch nooit een goed plan!? Ik heb die opdracht dus ook niet gekregen. En natuurlijk stap ik wel eens in op een lopend project. Maar dan zoek ik heel erg goed uit wat de voorgaande stappen zijn geweest en hoe men is gekomen waar men op dat moment staat. Maar ik doe het liever allemaal zelf en heb geen voorkeur voor een bepaald onderdeel van een project. Ik ben nu eenmaal gek op mijn werk en … toegegeven een beetje een controle freak. Maar het mooiste is toch om van idee naar werkelijkheid te gaan en dan mensen te hebben die met veel plezier naar kantoor gaan. In mijn optiek moet je dat hele traject niet in stukjes knippen. Dat levert alleen maar problemen op. Want hoe meer radartjes je aan het proces toevoegt hoe makkelijker het fout kan gaan. Dus mijn tip: Huur gewoon iemand in die weet waar die mee bezig is en niet alleen maar 1 trucje kan. Want om een werkplek te creëren die werkt is het naar binnen schuiven van meubilair echt het aller, aller laatste wat je doet. Letterlijk. Daarvoor heb ik al heel wat rondjes gelopen over de werkvloer, gesprekken gehad met niet alleen management maar ook de medewerkers. Frustraties gevraagd en aangehoord. Toekomstvisies besproken. Talloze observaties gedaan. Opmerkingen gemaakt en terugkoppeling gevraagd. En als dan alles een beetje duidelijk is en ik een idee heb van de bedrijfscultuur en weet wat de bedoeling is dan pas ga ik wat ideeën op papier zetten. Ga ik nadenken over hoe bepaalde problemen kunnen worden opgelost. Verzinnen hoe men, ook de komende jaren prettig kan werken. Beoordeel ik ergonomische aspecten, doe ik materiaal onderzoek, kijk ik naar psychologische effecten en gewenste effecten. En als ik dan een beetje een lay-out hebt ga ik kijken naar allerlei technische aspecten, data, verwarming, ventilatie, gezondheid en meer van dat soort fraais. Pas daarna ga ik kijken naar concreet meubilair. Worden er proefopstellingen neer gezet en concrete materialen en producten beoordeeld. Uit dat alles rolt dan een voorstel. Dat dan nog wordt aangepast en bijgeschaafd tot het helemaal past bij de organisatie en vooral de mensen die er werken. En als iedereen het er dan over eens is dat dit voorstel het helemaal is, dan komen de werklui om de boel te verbouwen, aan te passen en te vernieuwen. En als die zijn geweest…. Dan… Helemaal aan het eind… pas dan komt die grote vrachtwagen met allemaal meubels.
En ik kan dat … allemaal. Echt waar….