Bedrijven laten op grote schaal desinteresse, arrogantie en simpelweg onbeschoft gedrag zien
Een paar weken geleden zag ik een bericht van een bedrijf dat een nieuw pand had gekocht. Ik wordt altijd enthousiast van dit soort berichten. Dus ik zocht contact met de directeur. Ik start altijd met de telefoon. Ik kreeg een vriendelijke dame aan de andere kant. Nee… het doorschakelen ging niet lukken maar ik kon een mail sturen. Ik kreeg een mailadres en besteedde ongeveer een kwartiertje aan het schrijven van een persoonlijk en leuk berichtje met de uitnodiging om eens een kopje thee te drinken. Binnen 4 seconden nadat ik op ‘send’ had geklikt kreeg ik een automatisch gegenereerde mail in mijn mailbox met de tekst dat ze blij waren dat ik contact had gezocht en dat ze binnen 2 dagen zouden reageren. Na 1 week besloot ik maar eens te bellen. Ik kreeg een andere vriendelijke dame aan de telefoon. Ik vertelde haar dat ik de directeur een mail had gestuurd maar nog geen reactie had gekregen. Die directeur was natuurlijk niet bereikbaar maar ze zou een bericht achter laten. Twee dagen later belde ik maar weer eens. Opnieuw een andere dame en ik kreeg nu eindelijk de secretaresse aan de telefoon. Ik vertelde haar van het mailtje en dat ik graag wilde kennis maken. Ook gaf ik aan dat het mij niet uit maakte of ik nu wel of geen gesprek met hun zou krijgen maar dat ik graag wilde weten waar ik haar toe was. Dit ook gezien mijn persoonlijke planning. De secretaresse vertelde dat ze eind die maand een beslissing over een aantal zaken wilde nemen. Iets wat ik enthousiast toejuichte gezien het feit dat een termijn van 3 maanden om een pand te betrekken eerder een uitdaging dan een reëel plan kan worden genoemd. Maar goed. Ik wist wat de situatie en procedure was. Binnen 3 minuten nadat ik de telefoon had neer gelegd belde tot mijn grote verbazing de directeur zelf. Deze was op zijn zachts gezegd lichtelijk geïrriteerd. Of ik wilde ophouden hem te stalken. Hij had nu al 3x een bericht gehad of ik contact met hem wilde opnemen en het kostte hem alleen maar tijd om elke keer die mail te moeten lezen en nu ook nog eens te moeten bellen. Hij had wel andere zaken aan zijn hoofd. Ik liet de beste man rustig uit razen waarna ik lief vroeg of ik even mocht reageren. Dat mocht gelukkig ook nog. Hierop wees ik hem fijntjes op het feit dat ik hem een persoonlijk briefje had gestuurd en wat het probleem was om daar een reactie op te geven Iets in de trant van…
Dank u voor uw interesse. We hebben uw mail met plezier gelezen. Mochten we meer informatie willen ontvangen of een afspraak willen maken, dan zullen we contact met u opnemen. We hopen de procedure in ieder geval voor het eind van deze maand af te ronden.
Iets dergelijks kost ongeveer 30 seconden. En als hij daar zelf geen tijd voor had… hij had ook een secretaresse die had dat ook voor hem kunnen doen. (Mocht deze onwil om te delegeren de eigenlijk oorzaak van het probleem zijn dan verwijs ik graag nog even naar DEZE blog over directeuren die alles zelf willen doen.) In ieder geval nam ik aan dat iemand mijn mail had gelezen en dat diegene daar een min of meer standaard briefje als antwoord op had kunnen sturen. Een dergelijk briefje had mij 3 telefoongesprekken en een woedende directeur bespaard en diezelfde directeur twee herinneringsmails, een gesprek van 10 minuten en heel veel negatieve energie.
Wat is er mis met de CEO’s. Wat gaat er fout in onze bedrijven. Iedereen heeft de mond vol over het belang van communicatie, maar er zijn er nog maar weinigen die echt kunnen communiceren. De meeste hebben communicatie en algemeen beschaafd gedrag, dat zo vanzelfsprekend was zo’n 50 jaar geleden, al lang over boord gegooid. Terwijl het tegenwoordig toch veel makkelijker is gemaakt met de komst van de computer en de mobiele telefoon. Voor het computer tijdperk moest je papier en een pen opzoeken. Een brief schrijven (brievenhoofd, geachte .., je tekst en afsluiten met hoogachtend…) Op zoek gaan naar een envelop. En nog harder op zoek naar een postzegel. Daarna moest je naar de brievenbus lopen, die vroeger gelukkig bijna op elke straathoek wel te vinden was, om de brief te posten. En het gekke was. Je kreeg altijd netjes een antwoord terug. En dat was ook een hand geschreven of getypte brief in een envelop met een postzegel erop.
Tegenwoordig is het heel normaal, als je de moeite neemt om niemand netjes een persoonlijk briefje te sturen via de mail, dat je er dan nooit meer iets van hoort. Dat is allemaal te ingewikkeld en kost te veel tijd. En dat is dus juist niet het geval. Met een paar simpele handelingen kan je iedereen een reactie sturen en informeren over de situatie. Maar de 30 seconden om simpelweg “Dank je wel” te typen en op `send´ te drukken is tegenwoordig kennelijk al te veel moeite. Hoewel te veel moeite!? Ik denk dat het probleem dieper ligt. Het heeft volgens mij niets te maken met te veel tijd kost of de complexiteit van de taak. Het is gewoon desinteresse, arrogantie en simpelweg onbeschoft gedrag. Waar het op neer komt is dat jij als persoon totaal niet belangrijk bent voor het bedrijf en men je gewoon negeert. Je bent hun aandacht niet waard. Zelfs als je reageert op een vacature of oproep van het bedrijf zelf. Het meest schrijnende is dat dit vaak de bedrijven zijn die op hun website schermen met termen als ‘klantgericht’, ‘persoonlijk betrokken’ en ‘aandacht voor elkaar’. Ja. Ik moet erkennen. Het staat wel leuk.
Als je iemand een persoonlijk mailtje stuurt is het doel van dat mailtje dat je die persoon ook echt te spreken krijgt. Bij voorkeur persoonlijk, maar tegenwoordig is per telefoon is ook al prima.
Tja… je moet toegeven…. Dat doel is bereikt….. 🙂
